Hierbij een kort verslag van een nieuwe samenwerking van Kolewa. Laat ik eerst even mijzelf voorstellen: Mijn naam is Marinette van der Graaf. Ik heb altijd al veel interesse in Indonesië gehad in verband met een Indische schoonfamilie en ik heb het land ook al vaak bezocht. Aan het begin van de coronaperiode hadden mijn man en ik de gelegenheid om van een ouder Nederlands echtpaar enkele jaren resterende lease-hold van hun villa op Bali over te nemen en sinds het reizen weer mogelijk is, komen we daar met enige regelmaat. Daarnaast volg ik al langere tijd de berichtgeving over Kolewa op facebook. Vanwege hun goede werk voor de lokale bevolking wilde ik tijdens ons vorige bezoek aan Bali graag een donatie doen en enkele oude brillen op sterkte overhandigen, zodat die nog zinvol ingezet konden worden. Een paar dagen voor de afgesproken datum kreeg ik via een bekende op Bali nog meer brillen en een verzameling gehoorapparaten.

Vooraf had ik met Syta Plantinga contact gehad en had ik begrepen dat zij toen in Nederland verbleef. Ik was dan ook verbaasd dat zij uit een auto stapte die gelijktijdig met ons bij Rumah Bicara van Kolewa aankwam. We maakten kennis met Syta, Koos en het Balinese team van Kolewa en kregen uitgebreid uitleg over hun werk waarmee ze kinderen met diverse aandoeningen toegang geven tot medische zorg. Vaak worden de medische ingrepen wel vergoed, maar hebben de families geen geld voor de reis naar en verblijf in Denpasar, wat dan door Kolewa wordt opgepakt. Ook kregen we een rondleiding door het huis Rumah Bicara. We zagen de kinderen met hun ouders/begeleiders die er momenteel verbleven en de slaapkamers met grote bedden. We hoorden over de dove kinderen die met een pendelbusdienst naar een speciale dovenschool gaan, de lessen gebarentaal aan ouders, overige activiteiten voor de ouders en kinderen in Rumah Bicara en zagen de lange wachtlijst voor operatie van kinderen met een schisis (hazenlip) afkomstig van veel andere Indonesische eilanden.

Syta vertelde dat ze heel blij was met de spullen die ik had meegebracht, maar dat de gehoorapparaten die ze uit Nederland kreeg vaak alleen geschikt waren voor ouderen en niet voor kinderen. Dat zette mij aan het denken, want ik werk namelijk als klinisch fysicus in het Radboudumc. Binnen onze beroepsgroep zijn er ook klinisch fysici audiologie, dus eenmaal terug in Nederland heb ik contact gezocht met een collega van mij, audioloog Jan-Willem Wasmann. Met hem heb ik overlegd of het misschien mogelijk zou zijn om als Nederlandse audioloog Kolewa te helpen. Jan-Willem stond hier positief tegenover en ik heb vervolgens een online meeting tussen Jan-Willem, Syta, Koos en mijzelf georganiseerd. Tijdens deze meeting werd iedereen heel enthousiast en werd er veel kennis gedeeld. Kolewa bleek veel zaken al goed op orde te hebben zoals een samenwerking met een Balinees audiologisch centrum, regelmatige gehoorcontroles bij een groep van 60-70 kinderen en contacten met chirurgen. Aan Nederlandse kant wil Jan-Willem zich er sterk voor maken om te proberen of hij leveranciers geschikte gehoorapparatuur kan laten doneren die op Bali langere termijn goed gehouden kan worden. Er werd zelfs gefilosofeerd over wat er nodig zou zijn om misschien in de toekomst enkele kinderen te laten opereren om een cochleair implantaat te plaatsen, waarbij de apparatuur dan uit Nederland zou moeten komen en de operatie in Denpasar plaats zou moeten vinden. Duidelijk ideeën genoeg. Inmiddels is er door Roos Pannekeet, een Nederlandse student bij Kolewa, geïnventariseerd aan welk type gehoorapparaat er momenteel de grootste behoefte is en is er ook een nieuw overleg gepland. Het moet natuurlijk nog echt gaan lopen, maar het lijkt erop dat er een nieuw samenwerkingsverband tussen medewerkers van het Radboudumc en Kolewa aan het ontstaan is.

Marinette van der Graaf

Kumpulan Den Haag (een vriendengroep) bekommert zich om kansarme kinderen met name op Bali en Indonesië. Vele leden hebben een band met het oude Indië. Jaarlijks doneren ze geld om 3 tot 5 kinderen aan schisis (hazenlip en/of open gehemelte) te laten opereren. Leden van Kumpulan Den Haag, Tejo, Miranda en Ed verbleven eind vorig jaar op Bali en zijn naar Rumah Bicara (het opvanghuis van Kolewa) gegaan om de kinderen te bezoeken.

Miranda vertelt: Een bezoekje aan Kolewa Rumah Bicara geeft mij altijd zo’n voldoening. Er heerst daar een vreedzame sfeer. De leden van staf zijn altijd vrolijk en zorgzaam, de begeleiders van de kinderen vriendelijk en de kinderen heel verlegen. Het is ook zo aandoenlijk om de kinderen te zien voordat zij nog geopereerd moeten worden of net terug zijn uit het ziekenhuis. Zo vlak voor het eind van 2022 heeft Kumpulan Den Haag gelukkig nog drie kinderen kunnen laten opereren. Twee met een open gehemelte en bij één een bot transplantatie in haar boven gebit.

  

Vandaag zijn de kinderen net terug uit het ziekenhuis en hebben Ed, Tejo en ik de kinderen opgezocht. Het zijn zulke lieve kinderen ondanks dat ze pijn hebben. Ik heb dan de neiging om de kinderen mee naar huis te nemen. Maar helaas en gelukkig ook dat dat niet kan. Soms word ik zo verdrietig als ik weet dat er nog zoveel kinderen zijn die hulp nodig hebben. Maar degenen die geholpen zijn krijgen een mooie toekomst en daar gaat het om. Tot op heden heeft de Kumpulan Den Haag 32 kinderen kunnen laten opereren.

 

 

Oswalde Ema Pati is Geboren op 09-08-2016 en heeft een hazenlip en komt ook van Bajawa op Flores. De vader van Oswalde vertelt: Er is geen hazenlip in de familie. De eerstekeer dat ik mijn dochter zag, was ik geschokt en verdrietig, want toen mijn vrouw zwanger was, deden we een echotest. De dokter zei dat mijn baby een jongen was en toen mijn vrouw de baby ter wereld bracht, vertelde de verpleegster me dat mijn baby een jongen was. Op alle documenten stond dat mijn baby een jongen was, maar ik had mijn baby nog niet gezien omdat ik naar de stad moest gaan om wat documenten te halen, en toen ik terugkwam, kwam de verpleegster plotseling en zei dat mijn baby een meisje was en dat ze een hazenlip had. Ik klaagde omdat ik wist dat er vrouwen waren die tegelijkertijd een baby ter wereld brachten. Maar de verpleegster zei dat het mijn baby was. Op dat moment was mijn vrouw zo verdrietig en geschokt, en ik ook. Maar we kunnen niets doen, dus gaan we naar huis en proberen we haar te accepteren en goed voor haar te zorgen. Andere mensen steunen ons, maar sommige mensen die mijn dochter pesten, maken me verdrietig.  Oswalde is geopereerd op 28 november

Mijn naam is Sylvia de Wit. Al enige jaren werkzaam bij de audicien en sinds 2021 bij Enginears in Den Haag. Dit jaar ga ik de opleiding doen voor audicien omdat ik steeds meer interesse krijg in het vak. Mijn man Gerrit en ik zouden dit jaar weer op vakantie gaan naar Bali en uit nieuwsgierigheid ben ik eens gaan googelen naar slecht horende mensen op Bali. Toen kwam ik de website tegen van stichting Kolewa. Mijn man en ik waren onder de indruk wat er allemaal gedaan word voor de kinderen in Bali. We dachten, daar kunnen wij vast ook iets voor betekenen. Ik heb toen contact gezocht met Kolewa in Nederland en gevraagd waar behoefte aan was. Op mijn werk bij Enginears zijn er wel eens hoortoestellen van mensen die hun toestel vervangen en de oude niet meer gebruiken. Ik heb met mijn werkgever, de heer Wolters overlegd en we hebben samen toestellen uitgezocht die ik mee kon nemen. Ook heb ik een leverancier, Panolux, gevraagd of zij bereid waren om slang voor de hoortoestellen te doneren omdat het in Bali van mindere kwaliteit is dan wat wij hier gebruiken.

Zij vonden het een leuk idee en hebben mij 30 meter slang gestuurd om mee te nemen. Zo hadden we een hele verzameling bij elkaar van zo’n 90 hoortoestellen en diverse andere attributen. Dat was best veel, daarom heeft Ana, die werkt in het opvanghuis in Denpasar, voor ons een brief in het Indonesisch geschreven dat deze spullen voor donatie waren zodat we geen moeilijkheden bij de douane zouden hebben. In de eerste week van onze vakantie hadden wij een afspraak om naar het opvanghuis in Denpasar te gaan met onze spullen. We wisten niet wat we konden verwachten, maar wat een warm welkom. Mijn man en ik werden voorgesteld aan alle medewerkers en we konden kennis maken met de kinderen die er waren en sommige ouders. Alle meegebrachte spullen werden bekeken terwijl we een kopje koffie dronken. De medewerkers waren erg blij met de spullen. Ana gaf ons een rondleiding door het gebouw en gaf ons uitleg wat de stichting allemaal doet. Er zijn mooie slaapkamers voor de kinderen en beneden een gezamenlijke ruimte die er gezellig en schoon uit zag.

Toen we weer terug waren in het hotel hadden mijn man en ik hetzelfde idee. Het was allemaal best indrukwekkend geweest en we wilden graag nog een keer terug en dan iets leuks voor de kinderen doen. We hebben dat met Ana besproken en dit was mogelijk. Zo gingen we een week later nog een keer richting Denpasar. Op dit moment waren er zo’n 20 kinderen in het opvanghuis. Er was een baby die we de vorige keer gezien hadden en die nu  was geopereerd. En een jonge vrouw die ook weer was geopereerd aan haar brandwonden. De 5 slechthorende kinderen die er waren mochten  met ons en de begeleiding mee naar de markt om rijst en groente en fruit  te kopen. Ze waren daar nog niet eerder geweest, dus het was best spannend. Het was al reuze gezellig in de auto onderweg er naar toe. Op de markt aangekomen keken we onze ogen uit, en de kinderen ook.

Op een gegeven moment moesten we een verdieping omhoog. Met de roltrap. Alleen de kinderen hadden nog nooit een roltrap gezien. Hilariteit alom, maar we zijn met z’n allen veilig naar boven en weer terug gekomen. Toen nog naar een winkel voor schoolspullen en alle kinderen een klein kadootje.

Daarna reden we weer terug naar het opvang huis. Daar mochten wij nog blijven voor de lunch. Het was een heel gezellige ochtend geweest. Ondanks de beperkingen en gebreken die de kinderen hebben zijn ze allemaal zo leuk en vrolijk.  Wij zijn blij dat we een kijkje konden nemen bij Kolewa en de mogelijkheid hadden om  een klein steentje te kunnen bijdragen aan een betere toekomst voor de kinderen.

In het weekend van 7, 8 en 9 oktober ontving het team van Yayasan Kolewa Harapan 80 kinderen en hun ouders in Sanur, bijgestaan door stagiaires en vrijwilligers uit Nederland. Op de eerste dag arriveerden 40 kinderen die in de afgelopen twee jaar een operatie aan hazenlip, gespleten gehemelte of onvolgroeide kaak hadden ondergaan. Ieder kind werd vergezeld door één van de ouders. Met het terugroepen van deze groep patiënten hebben we verschillende doelen voor ogen: Ten eerste monitoren we bij het weerzien het resultaat van de operatie. Ten tweede vindt binnen het stigmatisering onderzoek het derde interview plaats om in te kunnen schatten hoe het kind dankzij de ingrepen uit een geïsoleerde situatie is gehaald, de spraak en conditie zijn verbeterd.

Voor de ouders zijn er seminars over gezondheid, hygiene, opvoeding en onderwijs, gegeven door onder meer Putu Nusrani (verloskundige op consultatie-buro), Marjolein Deiman (logopedist) en Holldyn Nitti (lerares). Tijdens het verblijf in het opvanghuis hebben de kinderen regelmatig logopedie-lessen gevolgd. Ze kregen een zelf-hulp boekje mee naar huis. Tijdens de familygathering frissen we kennis op en doen de oefeningen in groepsverband. Voor ouders is ‘s avonds de gelegenheid om te praten met lotgenoten, ervaringen te delen en te ervaren dat er stap voor stap verbeteringen optreden in hun leven.

Na een geslaagde gathering voor de schisis-groep nemen we na de lunch afscheid en is het op zaterdagmiddag 8 september de beurt aan onze tweede groep van 40 kinderen. Deze kinderen nemen al enkele jaren deel aan onze wekelijkse logopedie & gebarentaal lessen, kregen allen een hoortest in het Lumina hearing Center en doen ouders sinds 2021mee aan aan de cursus: gebarentaal voor ouders. Het doel van deze bijeenkomst is vooral bedoeld om de band tussen gezinnen met een doof of slechthorend kind te versterken, hen te motiveren en te overtuigen van de kansen die je WEL hebt in plaats van bij de pakken neer te zitten.

De audicien was aanwezig voor een tussentijdse check van hoorapparaten en voorzag de kinderen van extra batterijen. Ook op deze dag was er voor de ouders gedeeltelijk een separaat programma met veel informatie, vergelijkbaar met de dag ervoor. Er was voldoende ruimte voor het delen van ervaringen, het bespreken van problemen en het opdoen van kennis rondom de opvoeding van hun kind met een hoor- en spraak probleem. Onderdelen als “hints in gebarentaal” zorgden zowel bij de ouders als de kinderen voor veel hilariteit maar was ook heel leerzaam. Activiteiten op de zondagochtend begonnen al vroeg: ontbijt, tandenpoets-les, teambuilding met spelletjes als touwtrekken… iedereen deed mee!

Na ontvangst van een deelname-certificaten en een gezamenlijke lunch keerde ook deze groep huiswaarts. Stichting Kolewa zorgde voor het transport.