Hierbij een kort verslag van een nieuwe samenwerking van Kolewa. Laat ik eerst even mijzelf voorstellen: Mijn naam is Marinette van der Graaf. Ik heb altijd al veel interesse in Indonesië gehad in verband met een Indische schoonfamilie en ik heb het land ook al vaak bezocht. Aan het begin van de coronaperiode hadden mijn man en ik de gelegenheid om van een ouder Nederlands echtpaar enkele jaren resterende lease-hold van hun villa op Bali over te nemen en sinds het reizen weer mogelijk is, komen we daar met enige regelmaat. Daarnaast volg ik al langere tijd de berichtgeving over Kolewa op facebook. Vanwege hun goede werk voor de lokale bevolking wilde ik tijdens ons vorige bezoek aan Bali graag een donatie doen en enkele oude brillen op sterkte overhandigen, zodat die nog zinvol ingezet konden worden. Een paar dagen voor de afgesproken datum kreeg ik via een bekende op Bali nog meer brillen en een verzameling gehoorapparaten.
Vooraf had ik met Syta Plantinga contact gehad en had ik begrepen dat zij toen in Nederland verbleef. Ik was dan ook verbaasd dat zij uit een auto stapte die gelijktijdig met ons bij Rumah Bicara van Kolewa aankwam. We maakten kennis met Syta, Koos en het Balinese team van Kolewa en kregen uitgebreid uitleg over hun werk waarmee ze kinderen met diverse aandoeningen toegang geven tot medische zorg. Vaak worden de medische ingrepen wel vergoed, maar hebben de families geen geld voor de reis naar en verblijf in Denpasar, wat dan door Kolewa wordt opgepakt. Ook kregen we een rondleiding door het huis Rumah Bicara. We zagen de kinderen met hun ouders/begeleiders die er momenteel verbleven en de slaapkamers met grote bedden. We hoorden over de dove kinderen die met een pendelbusdienst naar een speciale dovenschool gaan, de lessen gebarentaal aan ouders, overige activiteiten voor de ouders en kinderen in Rumah Bicara en zagen de lange wachtlijst voor operatie van kinderen met een schisis (hazenlip) afkomstig van veel andere Indonesische eilanden.
Syta vertelde dat ze heel blij was met de spullen die ik had meegebracht, maar dat de gehoorapparaten die ze uit Nederland kreeg vaak alleen geschikt waren voor ouderen en niet voor kinderen. Dat zette mij aan het denken, want ik werk namelijk als klinisch fysicus in het Radboudumc. Binnen onze beroepsgroep zijn er ook klinisch fysici audiologie, dus eenmaal terug in Nederland heb ik contact gezocht met een collega van mij, audioloog Jan-Willem Wasmann. Met hem heb ik overlegd of het misschien mogelijk zou zijn om als Nederlandse audioloog Kolewa te helpen. Jan-Willem stond hier positief tegenover en ik heb vervolgens een online meeting tussen Jan-Willem, Syta, Koos en mijzelf georganiseerd. Tijdens deze meeting werd iedereen heel enthousiast en werd er veel kennis gedeeld. Kolewa bleek veel zaken al goed op orde te hebben zoals een samenwerking met een Balinees audiologisch centrum, regelmatige gehoorcontroles bij een groep van 60-70 kinderen en contacten met chirurgen. Aan Nederlandse kant wil Jan-Willem zich er sterk voor maken om te proberen of hij leveranciers geschikte gehoorapparatuur kan laten doneren die op Bali langere termijn goed gehouden kan worden. Er werd zelfs gefilosofeerd over wat er nodig zou zijn om misschien in de toekomst enkele kinderen te laten opereren om een cochleair implantaat te plaatsen, waarbij de apparatuur dan uit Nederland zou moeten komen en de operatie in Denpasar plaats zou moeten vinden. Duidelijk ideeën genoeg. Inmiddels is er door Roos Pannekeet, een Nederlandse student bij Kolewa, geïnventariseerd aan welk type gehoorapparaat er momenteel de grootste behoefte is en is er ook een nieuw overleg gepland. Het moet natuurlijk nog echt gaan lopen, maar het lijkt erop dat er een nieuw samenwerkingsverband tussen medewerkers van het Radboudumc en Kolewa aan het ontstaan is.
Marinette van der Graaf
Geef een reactie